Leposava Perović – Lepa (Mašići, kod Banja Luke, 29. avgust 1911 — Beograd, 2. septembar 2000), učesnica Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politička radnica SFR Jugoslavije i SR Bosne i Hercegovine i supruga Koče Popovića.

Biografija

Rođena je 29. avgusta 1911. godine u selu Mašići, kod Banja Luke. Bila je najstarije dete u porodici Đorđe i Zorka Perović, koji su pored nje imali još pet ćerki - Ljubicu, Danicu, Dušanku, Jelu i Branislavu, kao i tri sina, Stevu, Veljka i Dušana. Osnovnu školu je završila u rodnom mestu, a potom se školovala u Banja Luci, gde je završila gimnaziju i Učiteljski školu, 1931. godine. Još u toku školovanja pristupila je revolucionarnom omladinskom pokretu.

Godine 1932. je stupila u učiteljsku službu i prvo radno mesto dobila u selu Međuvođe, u Potkozarju. Iduće godine otišla je u Beograd na tromesečni kurs za fiskulturu i tamo se uključila u revolucionarni radnički pokret. U njenom stani je bio štampan list „Udarnik“, koji je bio ilegalno glasilo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Maja 1933. godine je bila uhapšena u velikoj policijskoj provali i izvedena pred Državni sud za zaštitu države, ali je usled nedostatka dokaza, bila je oslobođena.

U jesen 1933. godine dobila je premeštaj u selo Paštrić, kod Mionice, u tadašnjem Kolubarskom srezu. Po dolasku u ovo selo, uključila u rad tamošnje partijske organizacije i u jesen 1934. godine je primljena u članstvo KPJ, a nešto kasnije i u članstvo Mesnog komiteta KPJ za Mionicu. Pored rada sa decom, aktivno je politički delovala među seljacima, a pogotovo među ženama, radeći na njihovom političkom i kulturnom uzdizanju.

Zbog političkog delovanja među seljacima, 1935. godine je po kazni bila premeštena u jedno drugo selo u Valjevskom srezu, a potom u selo Buđevo, kod Sjenice i na kraju u Bosnu. Godine 1937. je bila optužena za komunističku delatnost pred Okružnim sudom u Banja Luci i odlukom Ministarstva prosvete otpuštena iz učiteljske službe. Tada je prešla u Beograd i počela da radi u tekstilnoj fabrici „Elka“, na Dorćolu. Nastavila je da politički deluje i krajem 1937. godine je sa Rašelom Baruh, u fabrici organizovala štrajk protiv loših uslova rada.

Godine 1939. je bila izabrana za sekretara jednog Rejonskog komiteta, a nešto kasnije i za sekretara Mesnog komiteta legalne Stranke radnog naroda i člana ilegalnog Mesnog komiteta KPJ za Beograd. Kao član Mesnog komiteta, po partijskom pravilu bila je član partijske ćelije aeronautičara i sa njima je tokom 1940. godine aktivno radila na pripremi velikog štrajka aeronautičkih radnika, koji je izbio polovinom maja. Takođe je aktivno učestvovala i u pripremi velikog štrajka tekstilnih radnika, u oktobru iste godine.

Januara 1941. godine je bila uhapšena i u pritvoru držana sve do 5. aprila, dana uoči nemačkog bombardovanja Beograda. Posle okupacije zemlje, po partijskom zadatku je otišla u Sarajevo, gde je preuzela funkciju sekretara Mesnog komiteta KPJ za Sarajevo i člana Pokrajinskog komiteta KPJ za Bosnu i Hercegovinu. Avgsuta 1941. godine je bila uhapšena, ali je desetak dana kasnije, uz pomoć partijske organizacije, uspela da pobegne iz ustaškog zatvora i prebaci se u Mostar. U Mostaru, je veoma kratko ilegalno boravila, a potom je u septembru prešla na oslobođenu teritoriju istočne Hercegovine, a potom na slobodnu teritoriju na Romaniji i Jahorini. Februara 1942. godine, po partijskom zadatku je bila upućena u Bosansku krajinu, a krajem godine je upućena u Hrvatsku. Sa oslobođene teritorije na Baniji, prebacila se u okupirani Zagreb. Tamo je radila kao član Povereništva Centralnog komiteta KP Hrvatske za severnu Hrvatsku.

Krajem 1943. godine je napustila Zagreb i prešla na oslobođenu teritoriju severne Hrvatske, gde je bila sekretar Oblasnog komiteta KPH za severnu Hrvatsku. U leto 1944. godine bila je ponovo prebačena u Bosansku krajinu, a pred kraj je prešla u Tuzlu, gde je obavljala dužnost organizacionog sekretara Oblasnog komiteta KPJ za istočnu Bosnu.

Posle oslobođenja Jugoslavije, 1945. godine bila je član Izvršnog komiteta PK KPJ za Bosnu i Hercegovinu, a krajem iste godine je prešla u Beograd, gde se nalazila na raznim funkcijama u saveznim organima. Između ostalog bila je na funkcijama - sekretara i potpredsednika Savezne kontrolne komisije, član Saveznog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije (SSRNJ) i član Centralnog komiteta Saveza komunista Bosne i Hercegovine. Bila je direktor Galerije fresaka u Beogradu.

Bila je birana za narodnog poslanika u prvom sazivu Narodne skupštine NR Bosne i Hercegovine, a do 1967. godine je bila poslanik Prosvetnokulturnog veća Savezne skupštine.

Bila je udata za Koču Popovića, književnika-nadrealistu, učesnika španskog građanskog rata, člana CK SKJ, ministra inostranih poslova i narodnog heroja. Zajedno sa suprugom sakupljala je umetnička dela, stvarajući bogatu kolekciju, koju je darovala opštini Lazarevac, gde se danas u Modernoj galeriji Centra za kulturu Lazarevca nalazi „Legat Lepe Perović“ i Istorijskom arhivu grada Beograda, gde se danas nalazi „Legat Konstantina Koče Popovića i Lepe Perović“.

Preminula je 2. septembra 2000. godine u Beogradu. Sahranjena je u porodičnu grobnicu.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.

IZVOR