Pripremio Nadan Filipović

Za sjećanje je ostala i jedna duhovita izreka pokojnog Koče Popovića. Naime, on se nije vozio u luksuznom Mercedesu kao što su se vozile kojekakve, ne samo ministarske, zamjeničkoministarske, poslaničke ili komitetske šuše, već je vozio najobičnijeg Citroena-“Spačeka”. Helem, dovezao se jednog dana na sjednicu Skupštine SFRJ i jedva našao mjesto da parkira svoje “auto” među masom crnih Mercedesa. Kad su pripadnici obezbjeđenja kao bez duše doletjeli da demonstriraju svoju agilnost, Koča je izašao iz “Spačeka”, prešao pogledom preko ogromne flote Mercedesa, osmjehnuo se i rekao: “Parada mercedesa na Trgu Marksa i Engelsa”! Kasnije je pojačani i izmjenjeni aforizam koji glasi: “Živeo kongres mercedesa na Trgu Marksa i Engelsa” pripisan nezaboravnom Milovanu Vitezoviću, ali ima ozbiljnih ljudi koji tvrde da je taj aforizam izvedenica Kočinog podsmješljivog komentara.

Konstantin Koča Popović je rođen 14.marta 1908. godine u Beogradu u bogatoj trgovačkoj porodici.Kad je imao smo četiri godine, 1912. godine, sa roditeljima je odselio u Švicarsku, gde su neko vreme živjeli. Tamo je Popović učio da svira klavir,  a bio je i solo pjevač u horu.Prvo je naučio da čita i piše na francuskom jeziku, a tek kroz nekoliko godina, po dolasku u Beograd 1921.godine, učio je na srpskohrvatskom jeziku. Gimnaziju je završio u Beogradu 1926. godine, a zatim je otišao na odsluženje vojnog roka. Od rane mladosti usvojio je marksistički pogled na svijet, zbog čega je u vojsci bio dosta proganjan. Koča Popović je završio školu rezervnih artiljerijskih oficira Vojske kraljevine Jugoslavije u Sarajevu 1927. godine i iste godine je proizveden u čin artiljerijskog potporučnika. Koča Popović je 1932. godine diplomira filozofiju na Sorboni. Pridružuje se nadrealističkom pokretu.  Sa Markom Ristićem objavljuje knjigu “Nacrt za jednu fenomenologiju iracionalnog”. Objavljuje filmske kritike u “Paris Soir”.

Po izbijanju španskog građanskog rata Koča je pješke otišao preko Pirineja u Španiju i svrstao se u redove Španske republikanske armije od od jula 1937. godine.Stekao je čin poručnika Španske republikanske armije. Oko dvije godine učestvovao je u svim borbama artiljerijskih jedinica internacionalnih brigada, na svim bojištima republikanske Španije, do njene poslednje, očajničke bitke za Madrid. U toku NOB-a bio je komandant Prve proleterske divizije. 20.avgusta 1944. unaprijeđen je u čin generala. Nakon rata, bio je poslanik Ustavotvorne skupštine Demokratske Federativne Jugoslavije, poslanik Privremene narodne skupštine Jugoslavije, narodni poslanik Savezne narodne skupštine, načelnik Generalštaba JNA, a od 1953. do 1965. bio je sekretar (ministar) za inostrane poslove.

Bio je jedan od najbližih saradnika Josipa Broza Tita, i nije istina da ga je Tito uklonio, već se sam 1982. povukao iz političkog i javnog života zbog nekih neslaganja sa Titom, a što mu je otvoreno, “u brk” i rekao prije povlačenja u političku anonimnost. Nikad o Titu nije rekao ni jedne dvosmislene, a kamo li ružne riječi. Umro je u Beogradu 20. oktobra 1992. godine.

Bašibozluk, bagra i brabonjci ustali da obnove Dušanovo carstvo! Srbi su samo protiv onoga ko bi hteo da ih makar malo opameti, a oduševljeno kliču svakome ko ih još više zaglupljuje, unazađuje i unesrećuje. Žalosno je što su Srbi u civilizacijskom i kulturnom pogledu ostali na nivou na kome su bili pre sto godina. Oni nisu u sukobu sa svetom, već sa samima sobom, vraćajući se na šajkaču i opanak iz kojih su jedva izašli. Bio sam i ostao Srbin, ali nisam bolesna zadribanda i Srbenda.

(Koča Popović, 1991)

Ovom čovjeku svijeta, rođenom revolucionaru, velikom i uvijek skromnom Jugoslovenu, koji je domovini dao sve, a za uzvrat nije tražio ništa, na sahranu je došlo manje od pedeset ljudi, dok je u august 1983. godine na sahrani Aleksndra Rankovića bilo prisutno oko 100.000 ljudi. Time je Srbija na simboličan način, išaretom, pokazala za šta jeste i za koga je, te za šta nije i za koga nije, prvo 1983. godine (100.000), pa onda u doba najcrnjeg mraka, oktobra 1992. godine (manje od 50).

IZVOR